خجسته باد انقلاب
هم‌میهنان، زنان و مردان ایران‌زمین،
یک بار دیگر، بیست‌ودوم بهمن، روز تجلی اراده‌ی ملّی، روز شکست اهریمن، روز غرورآفرین پیروزی انقلاب، فرامی‌رسد. در چنین روز سرنوشت‌سازی، مردمی که نزدیک به دویست سال طعم تلخ استعمار و استبداد و استثمار را چشیده و استخوان‌هایشان زیر زنجیر ستم خرد شده بود به‌پاخاستند و به دنبال بازیافتن خویشتن خویش از بردگی رها شده و به پیشواز آزادگی شتافتند.
بیست‌ودوم بهمن روز تجلی نیروی نهفته‌ی ملتی بود که، به‌رغم تازیانه‌های مرگبار استعمار، به پشتوانه‌ی فرهنگ غنی ملّی و باورهای ناب دینی، اراده‌ی سرافراز زیستن را از کف نداده و آرزوی آزادی را همه جا، از زندان دژخیم تا مسلخ، در ذهن پربار خود زنده نگاه داشت.
یاد چنین فرخنده‌روزی تا زندگی به‌پاست بر تارک تاریخ خونین این سرزمین خواهد درخشید و، به‌رغم آسیب‌های فراوانی که به هدف‌های بنیادین انقلاب، استقلال ملّی، آزادی‌های فردی و اجتماعی، و عدالت همگانی، از سوی انحصارگران و واپس‌گرایان وارد آمده، نزد آن‌ها که «زندگی ملّی» و «حاکمیت ملت» را بیش از محدوده‌ی ناچیز هستی خود ارج می‌نهند، گرامی است.
چهار سال پیش، مردم ایران در چنین روزی به دنبال خیزشی خونین بساط ننگین سلطنت استبدادی وابسته را فروریختند، در حالی که باور داشتند، به جای آن نظام پوسیده، نظمی نو و استوار بر پایه‌ی خواست‌های تاریخی بنیان گذارده خواهد شد و به تمامی نیازهای سرکوب‌شده‌ی ملّی پاسخ درخور داده می‌شود؛ ولی دریغ، هنوز خون شهیدان بر در و دیوار و کوی و برزن ایران خشک‌نشده، فرصت‌طلبان از گرد راه نرسیده پنجه در جسم تازه‌توش‌وتوان‌یافته‌ی میهن انداختند و جامه‌ی قدرت چنان دربرکشیدند که گویا از ازل بر اندام ناموزونشان دوخته شده بود!
در شرایطی که «نبرد میهنی» سرنوشت‌سازِ ایران و انقلاب گردیده و نگرانی مردم از به درازا کشیدن آن روزبه‌روز فزونی می‌گرفت، شگفتا که جنگ به گونه‌ی تنخواه‌گردان سیاسی انحصارگران در راستای سرکوب اندیشه‌ها و حذف مخالفان درآمد! آرمان‌های جامعه‌ای که سر از انقلاب برآورد و در کوره‌ی گداخته‌ی آن آبدیده شد و برای کوشش و جهش و سازندگی آمادگی کامل یافت یکسره پای‌کوب کشمکش‌های درونی پیش‌رانده‌شدگان پس‌ازپیروزی‌انقلاب گردید. سرکوب کور هر روز گستره‌ی وسیع‌تری یافت و کار بدان جا کشید که برای زندانیان تازه ناگزیر از ساختن زندان‌های نو شدند.
هم‌اینک، هزاران زن و مرد آزاده، که در دادگاه‌های دربسته و بدون‌حضور«هیئت منصفه» محکوم گردیده‌اند، در زندان‌های بی‌شمار این سرزمین، که به‌راستی به زندانی بزرگ بدل شده، به‌سر‌می‌برند. دریغ که در چهارمین سالگرد انقلاب داریوش فروهر، یکی از سرداران راستین انقلاب، با کوله‌بار سی‌وشش سال پیکار بی‌امان علیه استعمار و استبداد و استثمار در بند و زندان به‌سر‌می‌برد و، پس از چهار ماه، هنوز از سرنوشت او خبری داده نشده است.
امروز، صدای تازیانه‌ی فقر با طنین چندش‌آور زنجیرها و غریو دردناک گلوله‌ها ایران را به فضائی مرگ‌زده و تاریک و خالی‌ازامید بدل کرده و همدلی و هم‌نوایی رخت بربسته و صلح و سلامت و عشق و مروت افسانه گردیده و زمینه‌های سازندگی به ویرانی رو نهاده است. جامعه به بی‌تفاوتی کشیده و افراط در آن یگانگی و بیگانگی را برابر ساخته است.
حکومت ناتوان، چون نتوانست نیروی خروشنده‌ی مردم را به کار و سازندگی وادارد، ناگزیر بارانی از اتهام بر آن‌ها بارید و کوشید درماندگی روانی و عاطفی همگانی پدید آورد تا در مردم آرزویی نباشد و چنان سر در گریبان نابسامانی‌های خویش فروبرند که ناتوانی دولت‌مردان را نبینند و بر آن کوچک‌ترین خرده‌ای نگیرند.
امروز بی‌تردید تمامی «حقوق ملت» پای‌مال شده و آزادی‌های اساسی، آزادی اندیشه و گفتار و نوشتار به‌کلی از میان رفته است.
برآیند عملکرد واپس‌گرایان جز افزودگی فقر، بیکاری، گرانی، کمبود بهداشت و درمان و آموزش و کاهش دهشت‌بار درآمد ملّی نمی‌باشد.
«جنگ میهنی» به گونه‌ی فرسایشی درآمده و شمار آوارگان و آسیب‌دیدگان هر روز افزون‌تر می‌شود و گروهی از زبده‌ترین فرزندان این آب‌وخاک به کام مرگ فرومی‌افتند، بی‌آنکه دشمن زبون و ناچیز را به شکست قطعی بکشند و دامان ایران را از ننگ وجود بعثی‌ها بشویند؛ و این همه برخاسته از حاکمیت انحصارگران است.
انحصارگری به حکم آزمون‌های تاریخی ناگزیر از اختناق است و اختناق آغاز استبداد و پیامد هر استبدادی بریدگی حکومت از مردم است که بریدگی از مردم حکومت را به گنداب وابستگی فرو خواهد افکند. اما، به‌رغم سم‌پاشی «انقلاب‌ستیزان» به‌بیگانه‌پناه‌برده و «ترس‌خوردگان» امیدباخته، هرگز نباید تصور کرد که انقلاب از درون‌مایه‌ی خویش تهی شده و از جوشش فروافتاده است.
با چنین باوری، حزب ملت ایران در چهارمین سالگرد انقلاب بار دیگر همه‌ی نیروهای میهن را به اتحاد بزرگ برای رهایی انقلاب از سنگلاخ کنونی و بازگرداندن حاکمیت ملّی فرامی‌خواند. باشد که واپس‌گرایی بدفرجام پایان داده شود و دگرگونی‌های بنیادی موج‌های بلند و پرجاذبه‌ی انقلاب را در مسیری به حرکت درآورد که مردم زندگی آزاد را همراه با احساس مسئولیت تجربه کنند. چنین باد.
درود به روان تابناک شهیدان انقلاب، پیروز باد ملت.
دبیرخانه‌ی حزب ملت ایران
