هم‌میهنان، همرزمان
درگیرودار جنگ جهانگیر دوم، که همه‌ی بخش‌های ایران‌زمین به اشغال ارتش‌های سه امپریالیسم روس و انگلیس و آمریکا درآمده بود و هر یک بر گوشه‌ای از میهن به‌زنجیر‌کشیده‌شده‌ی ما به یغماگری نشسته بودند، جنبش رهایی‌بخش ملّی از پی گسستی گذرا درون‌مایه‌ای سازنده‌تر یافت و، به دور از هر گرایش به قدرت‌های سلطه‌گر، در راستای بازگشت به خویش و پویایی فرهنگ ایران، که آموزش‌های والای اسلامی از عنصرهای بنیادی آن است، قرار گرفت.
در چنین هنگامی، گروهی از جوانان به‌خود‌ایستاده، که در فراخنای تاریخ ایران دیرینه‌سال آرمان‌های ملّی را شناخته و به ستیزهایی پراکنده با اشغالگران بیگانه و دست‌نشاندگان آن‌ها برخاسته بودند، در شامگاه روز پانزدهم شهریورماه ۱۳۲۶ با گردهمایی شورانگیزی سازمانی را بنیاد نهادندکه چندی بعد «مکتب» نامیده شد. پس از گذشت چهار سال، که نهضت ملّی ریشه‌کنی استعمار و سرکوبی استبداد به اوج رسیده بود، بخش عمده‌ی پرورش‌یافتگان «مکتب» برای برآوردن همه‌ی خواست‌های تاریخی و اجتماعی ایرانیان در یکم آبان‌ماه ۱۳۳۰ حزب ملت ایران را جدا از هر گونه غربزدگی پایه‌گذاری کردند.
اکنون، در زمانه‌ای سخت فضیلت‌سوز، یک بار دیگر «روز بنیاد» فرامی‌رسد و یک سال بر زندگی پرفرازونشیب حزب ملت ایران افزوده می‌شود.
حزب ملت ایران در سال‌های سیاه سلطنت استبدادی وابسته‌به‌استعمار همواره در صف پیکارگران آرمان‌خواه ایستاد و، با همه‌ی آسیب‌های فراوانی که بر سازمان و وابستگان آن وارد آمد، هرگز از نبرد با دشمنان ملت روی برنتافت و تن به خاموشی در برابر تبه‌کاری‌های زمامداران وقت نداد. با پیروزی انقلاب بیست‌ودوم بهمن‌ماه ۱۳۵۷، حزب ملت ایران همچون همه‌ی نهادهای رزمنده امید داشت که دوران سازندگی این سرزمین خدایی با بهره‌گیری از همه‌ی نیروهای نهفته‌ی مردم در استقلال ملّی و آزادی‌های فردی و اجتماعی و عدالت همگانی آغاز گردد و ایرانیان از پی سالیان دراز ستم‌کشی به زندگی آسوده و سرافراز رسند.
دریغا که آن فرصت طلایی با کشمکش‌های درونی پیش‌رانده‌شدگان دوران بعد از پیروزی انقلاب از دست رفت؛ و سرانجام هم عملکردهای غلط واپس‌گرایان خودکامه، که به قدرت انحصاری رسیدند، کشور را به ورطه‌ی هولناک کنونی افکند. زمامداران ناآگاه و ناتوان با ندانم‌کاری و شاید هم به انگیزه‌ی وابستگی‌هایی که دارند، از یک سو، جنگ با دولت نژادگرای بعث عراق را به صورت فرسایشی درآورده و، از سویی دیگر، زندگی اجتماعی مردم را به دور بسته‌ی خشونت زنجیره‌ای فروانداخته و همه‌ی توان ملّی را به هدر داده و نیاز به سازندگی را به‌کلی از یاد برده‌اند.
واپس‌گرایی تنیده‌شده بر تاروپود نظام حاکم نه تنها بر آرمان‌های ملّی، که بر باورهای دینی نیز به‌سختی ضربه زده و انقلاب را به بیراهه کشانده و دستاوردهای آن را تباه کرده و، با پاشیدن بذر نفاق، به امپریالیست‌های جهان‌خوار این گستاخی را داده است تا در تدارک بازگرداندن نوکران پیشینه‌دار خود به ایران و به حکومت رساندن دوباره‌ی آن‌ها باشند.
چنین است که تلاش برای تاراندن لشکریان دشمن تجاوزگر و کوشش در سرکوبی بیگانه‌پناهان به‌جنب‌و‌جوش‌افتاده را نمی‌توان از رویارویی با واپس‌گرایان به‌قدرت‌نشسته جدا کرد و پیکار در سه جبهه وظیفه‌ی تاریخی همه‌ی نیروهای میهنی است که پیش‌روندگی را در پیوند ایرانیگری با اسلام‌باوری یافته‌اند.
برای این پیکار گسترده و ریشه‌دار است که حزب ملت ایران در آستانه‌ی سی‌وپنجمین سالگرد «روز بنیاد»، که سرآغاز بازشناسی نیاز ملّی ایرانیان به یگانگی بوده است، همه‌ی زنان و مردان بیداردل و همه‌ی حزب‌های مردمی را به اتحاد بزرگ فرامی‌خواند. باشد که، در پرتو اتحاد بزرگ، برای درهم‌شکستن نیروهای اهریمنی و زنده‌داشت جدول ارزش‌های انقلاب و بازسازی ایران به‌خون‌تپیده، گام‌های استوار برداشته شود.
برآورده باد هدف‌های انقلاب، پیروز باد ملت.
دبیرخانه‌ی حزب ملت ایران
