اعلام موجودیت
هفده سال پیش، انقلاب بیست‌ودوم بهمن، که رسیدن به استقلال ملّی، آزادی‌های فردی و اجتماعی، و عدالت همگانی را هدف داشت، در تداوم تاریخی پیکارهای رهایی‌بخش ایرانیان، خیزش مشروطیت، و جنبش ملّی کردن صنعت نفت به پیروزی رسید؛ ولی خیلی زود برکرسی‌قدرت‌نشستگان با سرکوب بی‌امان دگراندیشان و نادیده گرفتن آزادی‌های شناخته‌شده در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر و حتی قانون اساسی کنونی و با اعمال روش‌های استبدادی و برقراری خفقان و ترس و وحشت و کاربرد سیاست ستیزآمیز تبعیض‌های قومی و مذهبی و جنسی و استفاده‌ی بی‌پروا از ابزارهای خشونت و کشتارْ مردم ایران را در برابر سرنوشتی تاریک و میهن ما را در گرداب هرج‌ومرج و ویرانی قرار دادند.
اکنون، وضع نابسامان کشور نیاز به یک حرکت همگام و گسترده‌ی ملّی را به‌خوبی نمایان کرده است. هر سالی که از زندگی جمهوری اسلامی سپری شده، نه تنها سرمایه‌ها و دستاوردهای بزرگ نابود گردیده، که بر شتاب سیر قهقرایی همه‌جانبه‌ی جامعه‌ی ایران افزوده، آن سان که دیگر امروز تکاپو برای رهایی کشور از بن‌بست‌های هولناک پدیدآمده به گونه‌ی گزینشی میان مرگ و زندگی در برابر آرمان‌خواهان قرار گرفته است.
دیری است دیگر از ایران آباد و آزاد، که امید می‌رفت پس از دگرگونی در ساختار نظام حکومتی پدید آید، جز ویرانه‌ای تاگریبان‌گرفتار بدهی‌های سرسام‌آور، بر جای نمانده و، از مردمی که مهر و داد ویژگی همیشه‌ی تاریخشان بود، جز خیل امیدباختگان در چنبر تلخ تباهی‌های اجتماعی باقی نیست. اگر بیش از این و به گونه‌ی فزاینده مایه‌های حیاتی کشور ما به تحلیل برده شود و بر انبوه نابسامانی‌های ایران بیفزاید، شاید دیگر امیدی برای نسل امروز و فردا در هماوردی با نابهنجاری‌های فاجعه‌بار این برهه از تاریخ نماند.
کشور ما فرصت‌های گران‌بهایی را در زمینه‌ی تحول و پیشرفت از دست داده و درنگ بیش از این شایسته‌ی ملتی با پیشینه‌ی فرهنگی پربار نمی‌باشد. باید ایرانیانی که با اعتقاد به حیثیت ذاتی بشر حرمت خویش را می‌شناسند و به حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور و حاکمیت ملّی به نحو تجزیه‌ناپذیری باور دارند، به دور از تنگ‌نظری، در یک شتاب همگام و حرکت همسوی فراگیر، با واقع‌بینی، به نیازهای حیاتی جامعه‌ی دردمند و پریش و ازهم‌گسیخته‌ی ایران پاسخ دهند.
بی‌تردید، پیکار مشترک وظیفه‌ی همه‌ی سلطه‌ستیزان و خواستاران ترقی و بهروزی است. از این رو، شماری از سازمان‌های سیاسی، که احیای همبستگی همگانی را ضرورتی تاریخی می‌دانند، «اتحاد حزب‌ها و نیروهای ملّی ایران» را پدید می‌آورند تا با همه‌ی توان در راستای استقرار حاکمیت ملّی از راه دست یافتن به آزادی و برپایی نظام مردم‌سالاری بکوشند. هدف حزب‌های سازنده‌ی این اتحاد، که افزون بر نیم قرن گذشته را پیوسته در پیکار با استعمار، استبداد، و استثمار گذرانیده و پیرو راستین مصدق بزرگ می‌باشند، استقرار آزادی و حاکمیت ملّی از راه برقراری نظام مردم‌سالاری می‌باشد.
از آنجا که اکنون در فضای اختناق‌آمیز کشور انحصارگران برکرسی‌قدرت‌نشسته باز هم درصدد برگزاری انتخابات نمایشی می‌باشند؛ اتحاد حزب‌ها و نیروهای ملّی ایران در همین بیانیه‌ی اعلام موجودیت خود، به لحاظ ضرورت و تنگی زمان، از همه‌ی زنان و مردان، از همه‌ی گروه‌های اجتماعی، کارگران، پیشه‌وران، بازرگانان، کارمندان، فرهنگیان، وکیلان دادگستری، قاضیان، دانشگاهیان، دانشجویان، دانش‌آموزان، و روشنفکران کشور می‌خواهد از شرکت در انتخاباتی که از هیچ یک از آزادی‌های لازم و تصریح‌شده در قانون اساسی، آزادی گفتار، نوشتار، گردهمایی، مصاحبه‌ی مطبوعاتی، برخوردار نیست خودداری کنند و پیشاپیش دست همیاری هم‌میهنان گرامی را برای مبارزه‌ی مسالمت‌آمیز و علنی در راستای نجات ایران و برقراری نظام مردم‌سالاری می‌فشارد.
جنبش برای آزادی ایران، حزب زحمتکشان ملت ایران (نیروی سوم)، حزب مردم ایران، حزب ملت ایران